Evensong - 17/11/2024
Locatie: Nieuwe KerkAanvang: 17:00
Aanvullende informatie:

Choral Voices
o.l.v. Daniel Rouwkema
verzorgt ook deze keer de
Choral Evensong.
Voorganger: Wietse van der Velde
Organist: Mannes Hofsink.
‘Heer, herinner u de namen…’
In deze novembermaand staan we stil bij de overledenen,
met in deze Evensong o.a. een introit en een anthem
die ook klonken bij de uitvaart van Elisabeth II.
William Henry Harris was van 1933 tot 1961 organist en
Master of Music bij St. George's Chapel, Windsor.
Hij gaf zangles aan de prinsessen, en natuurlijk klonk
zijn werk ook bij de grote plechtigheden in het
leven van Elisabeth II.
'Holy is the true light' schreef hij oorspronkelijk
n.a.v. een overlijden in zijn vriendenkring in 1947.
De tekst, een antifoon bij de vespers op het feest van
Allerheiligen, stamt uit de 12 eeuw maar is naar het
Engels vertaald door George Herbert Palmer.
De Preces and Responses zijn van Herbert Sumsion, die
bij zijn overlijden in 1995 werd omschreven als een
van de laatste nazaten van het tijdperk van Elgar en
die veel betekend heeft voor de Britse kerkmuziek.
Als componist, dirigent en docent was hij bevriend met
o.a. Vaughan Williams, Finzi en Howells, en misschien
hoort u daar wel iets van terug in deze gezongen gebeden.
Psalm 96 zingen we in de zetting van
Osborne H. Peasgood.
De Canticles zijn dit keer van William Lloyd Webber.
Niet te verwarren met Andrew Lloyd Webber (van het
Requiem en Jesus Christ Superstar), want dat is
William’s zoon.
Zelf erfde Lloyd Webber de liefde voor muziek ook weer
van zijn vader die alle beroemde orgels nabij Londen
afreisde, zover als zijn bescheiden loodgietersinkomen
toeliet. Zoon William ging mee en het duurde niet lang
of hij gaf zelf, als veertienjarige, orgelrecitals.
Er volgden beurzen en een studie bij oa Vaughan Williams
op het Royal College of Music, waar hij later ook
lange tijd les zou geven. Lloyd Webber’s Magnificat
en Nunc Dimittis zing je niet in een keer mee, maar
hoe vaker je het hoort, hoe mooier het wordt.
My soul, there is a country is het eerste van de zes
Songs of Farewell van Hubert Parry. Zes liederen rond
de dood, van een man die aan het einde van zijn leven
staat (in 1915 was een hartkwaal ontdekt) en die
bovendien verschillende van zijn leerlingen ziet
sneuvelen in de eerste Wereldoorlog, oa de veelbelovende
George Butterworth. De uitzichtloze slachting greep
Parry, die Duitsland altijd bewonderd had als een
land van denkers en dichters, erg aan. Het lijkt erop
dat hij een manier zocht om zich te verhouden tot
zoveel tragiek en die vond in een aantal teksten
uit de Britse poëzie waarin de dood in een verhevener
perspectief wordt geplaatst. Zoals My soul, van de
17e eeuwse Henry Vaughan die tegenover de
wisselvalligheden van het lot de onveranderlijkheid
van God stelt:
‘None can thee secure but One who never changes’:
‘niemand kan u redden dan de Ene die nooit verandert’.